در دنیای امروز بسیاری از زوج های جوان به سمت تک فرزندی تمایل پیدا کرده‌اند درصورتیکه تک فرزندی با پیامدهای منفی خود تمام دوران زندگی فرد را تحت تاثیر قرار داده و موجب تنهایی می‌شود.
از ابتدای شروع زندگی بشر، تشکیل خانواده و فرزندآوری به عنوان ویژگی ذاتی انسان ها جریان داشته است.
امروزه تک فرزندی و تنهایی به معضلی برای کودکان و نوجوانان تبدیل شده است. افرادی که خواهر یا برادری ندارند همواره حسرت هایی عاطفی را در زندگی خود تجربه خواهند کرد. اثرات منفی تک فرزندی در تمامی دوران زندگی انسان از کودکی تا دوران بزرگسالی نیز نمود پیدا خواهد کرد.
امروزه به دلایل مختلف خانواده ها تمایل بیشتری به تک فرزندی دارند و به زبان ساده زن و شوهرها ترجیح می دهند که یا فرزندی نداشته باشند و یا فقط یک فرزند به دنیا آورند، به همین دلیل با موجی از بچه‌هایی روبه‌رو هستیم که به عنوان تک فرزند شناخته می شوند و خواهر و برادری ندارند.
مشکلات تک فرزندی
توجه خاص و افراطی والدین
بچه هایی که خواهر و برادر ندارند و تنها فرزند یک خانواده به شمار می روند، در مرکز توجه والدین خود قرار می گیرند، آن ها به این دلیل اینکه خواهر و برادری ندارند، به رقابت برای جلب توجه پدر و مادر مشغول نمی شوند
این در مرکز توجه بودن همیشگی، فرد را در بزرگسالی با مشکلات زیادی روبه‌رو می کند و انتظار دارد جامعه، دوستان، همکاران و ... هم مانند والدین، توجه ویژه‌ای نسبت به او داشته باشند و در این صورت افرادی پرتوقع بار می آیند که در بسیاری از موارد تمایل دارند همه چیز بر وفق مرادشان باشد.
کنترل و مدیریت کمتر احساسات
بسیاری از کودکان و نوجوانان روبه‌رو شدن با احساسات و مسائل مختلف را در زندگی خود از طریق ارتباط با خواهر و برادر خود می آموزند و اگر به کودکانی که دارای خواهر و برادر هستند توجه کنید، می بینید که در برخورد و کنترل احساست خود و مدیریت آن ها توانایی بسیار بیشتری دارند. در مقابل، تک فرزندان از این موهبت محروم می شوند و در بسیاری از شرایط نمی توانند آنطور که باید رفتار کنند و یا نسبت به اتفاقات واکنش درستی را نشان دهند.
مهارت‌های ارتباطی ضعیف‌تر
بخش بیشتر مهارت های ارتباطی کودکان در برخورد با محیط اطراف و به ویژه همسالان اتفاق می افتد، بنابراین یکی دیگر از معایب نداشتن خواهر و برادر، ضعف در مهارت های ارتباطی، یادگیری و بروز آن ها است، اگرچه کودکان این مهارت ها را با رفتن به مهد کودک یا مدرسه کم کم می آموزند اما ارتباط دائمی خواهر و برادر با یکدیگر کمک بیشتری به یادگیری سریع و موثر می کند.
وابستگی به والدین
کودک یا نوجوانی که خواهر و برادر ندارد، به مقدار بسیار بیشتری به والدین خود وابسته است و روند استقلال یافتن و جدایی از خانه و خانواده برای او دشوارتر است، این وابستگی نسبت به فرزند، از سوی پدر و مادر هم وجود دارد. آن ها ترجیح می دهند فرزندشان برای همیشه در کنار آن ها باشد و هر چه دیرتر این روند مستقل شدن اتفاق بیفتد خشنودتر هستند.
تجربه تنهایی
از آنجایی که تک فرزندان اغلب تنها هستند و ارتباط موثری با همسالان خود برقرار نمی کنند، عموما احساس تنهایی دارند. اگر فردی که تک فرزند است در برقراری ارتباط با گروه همسالان خود در مدرسه، کلاس و ... مهارت نداشته باشد، کم کم به سمت انزوا و افسرده‌خویی می رود.
کودک تک فرزند دوستی در خانه ندارد تا با او بازی کند، برای همین بیشتر اوقات احساس تنها بودن می کند، همچنین اگر نتواند مهارت های اجتماعی را به خوبی کسب کند، درون گرا و منزوی خواهد شود و این احساس تنهایی در بزرگسالی آن ها نیز تاثیر خواهد گذاشت.
عدم یادگیری حامی گری
فرزندانی که با خواهر یا برادر خود هم بازی هستند، به مراتب بیشتر درگیر حمایت کردن و حمایت شدن می شوند. این کودکان، در کودکی می آموزند که برای به دست آوردن آرامش باید از هم محافظت کنند و هم اینکه حین بازی توجهشان به سلامتی خواهر یا برادرشان است، یا اینکه هنگام بروز اتفاق، از همدیگر مواظبت و مراقبت می کنند، یا اینکه هنگام مخالفت پدر و مادر با رفتارهای آن ها به قولی پشت هم باشند و از هم دفاع کنند و ناخودآگاه مهارت حمایت گری در آن ها نهادینه می شود. اما تک فرزندان با این مسائل مواجه نمی شوند که بخواهند آن ها را بیاموزند..
تاب آوری از مشکلات تک فرزندها است، وقتی بچه ها در محیطی پرورش یابند که خواهر و برادر در آن وجود داشته باشد، برای تحقق خواسته های خود ناچارند صبر کنند و این می تواند تمرینی برای آینده آن ها باشد. تحقیقات نشان می دهد تک فرزندها افراد ضعیفی در کنار آمدن با مشکلات هستند و زودتر می شکنند.
باتوجه به اینکه تک فرزندها معمولاً نسبت به چند فرزندها از طرف والدینشان حمایت بیشتر را دریافت می کنند، این امر باعث می شود تا آن ها در برابر مشکلات متعدد تحمل پایینی داشته باشند و نتوانند مفهوم صبر و حوصله را به‌خوبی درک کنند. کودکان تک فرزند به دلیل اینکه خواهر و برادری در زندگی شخصی خود نداشته‌اند که حامی آن ها باشد، از بزرگ‌ترین سرمایه حمایتی در روزهای سخت و دشوار آینده محروم و بی‌بهره هستند
منزوی شدن، انزوا طلبی (شخصیت اسکیزوئید)، افسردگی، اضطراب و استرس، و … از جمله مواردی هستند که کودک تحت تأثیر تک فرزندی ممکن است با آن ها روبه‌رو و شود و این مسائل می توانند بر روی زندگی آینده او اثرگذار باشند.
افسردگی والدین پس از بزرگ شدن و ازدواج فرزندان در خصوص خانواده های تک فرزند به شدت بیشتر احساس می شود، به ویژه خانواده هایی که در سال های اول ازدواج تنها فرزند خود را به دنیا آورده‌اند به ناگاه در سن حدود ۴۰ سالگی دوباره تنها می شوند.
بهترین راهکارِ کاهشِ آسیب‌هایِ نداشتنِ خواهر و برادر و بهترین راهکار رفتار درست در برخورد با تک فرزندی و...، سبک فرزندپروری صحیح است.